Bidden is een van de grondtonen van het leven van een christen. In het gebed wordt God aanbeden, gesmeekt, bevraagd, geprezen, gedankt en is er stilte. In het gebed komt God aan Zijn eer, omdat we daarmee erkennen dat Hij de Almachtige is. De Almachtige waar we niet alleen komen met lofprijzingen als het goed gaat, maar ook als we het niet meer weten. En vult u/jij zelf maar in. Hij is de Enige die uitgaat boven alles waar wij mensen tekortkomen. Dáár moeten we zijn, we hebben immers een God die hoort!
Geen wonder dat we zo vaak de oproep horen om te bidden. Want gebed schraagt waar we in de kerk en daarbuiten mee bezig zijn. Ook in de aanloop naar Pinksteren wordt er gebeden. Afgelopen week organiseerde zendingsorganisatie GZB vier gebedsbijeenkomsten onder het motto ‘Biddend op weg naar Pinksteren'. Geprikkeld door de oproep van een Malawiaanse predikant: “Het is tijd dat de kerk wereldwijd gaat bidden voor Gods missie met deze wereld!”
Ja, Gods missie. Hoe staat het met Zijn missie, krap tweeduizend jaar na Pinksteren? Misschien zijn we snel geneigd om te kijken naar de resultaten van de eerste christenen. De Geest werkte tenslotte heel wat uit. De uitstorting was het startschot van de wereldwijde, christelijke zendingsbeweging. We kennen het zendingsbevel van de Heere Jezus (ga dan heen, onderwijs al de volken...) dat na Pinksteren in de praktijk wordt gebracht door de eerste christenen. Als kringen die ontstaan na een plons in het water, zo verspreidt het evangelie zich over heel de wereld. Wat een voorbeeld!
En dus gaan ook wij aan de slag. Vergaderingen prikken, plannen schrijven, gebouwen worden vertimmerd, handen uit de mouwen. Vanzelfsprekend geen kwaad woord daarover. Dat Pinksteren echter begint met gebed, heeft ons natuurlijk wel wat te zeggen. Die kleine groep mannen en vrouwen in Jeruzalem is volhardend aan het bidden om de komst van de Heilige Geest. Dat brengt ons terug bij die grondtoon, bij de starthouding. Een hardloper buigt zich vlak voor de wedstrijd voorover om na het startschot goed weg te komen. Hoe is onze starthouding als we aan de slag gaan in Zijn Koninkrijk? Zijn dat gevouwen of opgeheven handen? Dan mogen we met vreugde verwachten dat diezelfde God van Pinksteren ook ons zal doorademen en aanvuren. Gezegend Pinksteren gewenst.
Namens de diaconie van de Oude Kerk,
Niels Vlot